Cur Tua Ego illusio
In Buddhist cogitatione se et existere et non esse dicitur.
Hoc "non-se" constat ex quinque elementis, seu skandhas, quae in continuo fluxu sunt.
Simul quinque skandhas pro non-se creant integritatis et continuitatis illusio.
In praecedenti poste de Buddha solutionem passionis disputavi: Via Media, Quattuor Veritates Nobiles, et Pathmo Octoplici.
Duae primae perceptiones quae Buddha ad illuminationem ducebant sunt Media via et Originatio dependens. Secundum doctrinam Mediae viae, magis perspicientiam et sapientiam consequi possumus, si extrema sui ipsius gratificationis et mortificationis vitamus.
Secundum doctrinam Originis dependens, sive Exsurgens interdependens, vita est continuus mutationis processus, omnisque mutationis instantia multiplices causas et effectus habet. Id est, ab aliis omnia conditionata esse, atque omnia inter se cohaerere. Dolor ex cupiditate permanentis; sed omnis permanentia illusio est quae in tempore non potest nisi ad dolorem et dolorem ducere.
Cum nihil sit perpetuum, aeque nefas est dicere nihil esse. Haec quoque media via est. An ipse est? In hoc sensu facit; alio sensu non - quare, interrogata interrogatione, Buddha, ut eius mos erat, tacuit.
Nagarjuna in vanitate
Media via et originatio dependens omnes rationes Buddhisticae cogitationis pervadunt. Post Buddha, philosophus Buddhisticus notissimus est Nagarjuna (d. c. 250 CE), qui scholam Madhyamaka ("Mediae via") condidit vel fundavit, magni momenti litus Mahayana (vehiculum magnum) Buddhismus. In Radice Versi in Media Via, Nagarjuna disputat inter extrema permanentiae et nihili vanitatem, seu shunyata. Etsi existunt, omnia phaenomena «vacua sunt» quatenus permanentia et exsistentia sui iuris carent.
Quamvis hoc pessimam sonat - et Nagarjuna accusatus est quod nihilist - ipsa est vanitas et fluiditas quae subest possibilitati mutationis et creationis. In Zen Buddhismus, dynamicus jocus in koan, vel aenigma est, ut dominus discipulo suo repente plaudat eum excutere de eo qui se putat et quid agat putat. Hoc tamen hodie non liceret.
The Non-Sui
Quomodo potest se et esse et non esse?
Ipsum, seu "non-se" (anatta), constat ex quinque elementis (skandhas), scilicet corpore, sensu, perceptione, voluntate et conscientia. Quinque skandhas in continuo fluxu sunt, sed simul illusio integritatis et continuitatis non-se creant, id est, illusio sui.
Inde est quod, dum conor me sentire, non possum modo unquam sentire talem et talem perceptionem, talem ac talem sensum, aut talem et talem cogitationem, nusquam tamen alicujus actualis, cordis sui.
Id nunc proba "te"...
Renascentia et Release
Mors corporis sui perducit ad disgregationem skandhas et ad earum re- gregationem in aliam non-sui, quae nec idem est nec omnino differt a priori, sed efficit partem continuum causalis cum ea. Similitudo saepe offertur ad describendam hunc processum regenerationis, quod est flammae, quae nutritur desiderio, ab uno cereo ad proximam transitum.
Cyclus renascentiae nonnisi frangi potest si sui ipsius imaginem subiectivam et distortam mundi transcendere potest, quae circum « ego sum » fastus aedificatur. Haec igitur nibbana est, vel, Sanscritica, nirvana. Nirvana, ut video, in intellectu nititur conscientiam potius esse consecutionem momentorum conscientiae quam continuos, sine intermissione sensus "ego" superbiae.
Western Parallels
Si haec omnia magis mystica sonant, attende philosophum empiricum David Hume (d. 1776) independenter in similem sententiam pervenisse;
... cum intimum in quod me voco, offendo semper in aliquem sensum, seu caloris seu frigoris, lucis seu umbrae, amoris seu odii, doloris seu voluptatis. Nunquam me unquam capere possum sine perceptione, nec unquam nisi perceptio observare possum. Cum sensus mei ad tempus tolluntur, ut somno, tamdiu mihi insensibilis sum, et vere dici non posse.
Hoc sumptum est ex tractatu Humii de Natura Humana.
Effectus
Nostrae ego defensiones late conceptae, id est non solum proprias defensiones nostras, sed etiam mores, consuetudines, culturam, aliasque necessitudines, nobis sui illusionem praebere possunt, sed etiam nos ut tales ac tales definiunt; quo quidem modo cogitationem, affectum, actionem constringimus. Paradoxice elementa, quae sensum nostrum suiipsius praebent, ea quoque sunt quae impediunt quominus veram nostram promissionem ac potentiam tamquam homines impleamus.
Itaque, si mentimur, prius mori discamus.
Comentários
Postar um comentário